De Antwerprace is op niks uitgedraaid.  Een corona-besmetting op het werk, waardoor de hoog-risico-schipper een PCR test moest ondergaan, en in afwachting van dat resultaat niet buiten mocht.   Het overkwam ons al eens eerder trouwens….
Spijtig voor de crew.  

Ons gevoel van onvoldaan zijn wordt nog versterkt doordat we nu helemaal niks hebben om op te reflecteren.  Zou de Hang Tran het goed gedaan hebben?   Het was alleszins niet haar favoriete koers. Er was nauwelijks enkele honderden meter te varen op een koers met achterlijke wind, al de rest was hoog en scherp.  Anderzijds was er heel weinig wind, en de Figaro is heel licht, zeker als hij slechts met 3 mensen gezeild wordt.  Maar daar staat tegenover dat we nauwelijks enige ervaring hebben met deze boot….  echt nauwelijks…. Enfin, we zullen het niet weten want het is voorbij.

Daags na de Antwerprace was de uitslag er, zoals verwacht.   We zagen dat de helft van de deelnemers zich teruggetrokken had of de finish niet haalde binnen redelijke tijd.  En de andere uitslag was er ook : negatief voor Covid19 natuurlijk.

Mieke en ik zijn dan maar even aan boord gegaan.  Verder geknutseld aan de elektronica : de stuurautomaat heeft nu al een computer en een bedieningspaneel.  Nog het E-kompas monteren en de bekabeling aanbrengen en dat moet operationeel zijn.  De Webasto kreeg ook zijn plaatsje.   Nog wat slangen en kabeltjes en het wordt altijd warm aan boord.
We hadden zelfs nog wat tijd over om een klein toertje te doen.  De wind was zoals op de Antwerprace : weinig tot geen.  Buiten de sluis kruisten we eventjes scherp richting Gorishoek.  De hoogte viel geweldig mee, hoewel we op de oudste genua van het pak aan het varen waren.
Bij Gorishoek keerden we om en gingen we ruime wind terug.  En kijk, dat hadden we niet gauw op de Rush.  Met de gennaker op de boegspriet loopt de boot zo hard dat hij de wind omkeert.  Van ruime wind komt hij steeds scherper, tot de snelheid weer terugloopt.   Hij vaart dus bij momenten harder dan de wind.  Nou ja, harder, we klokten wel eens 6 knopen.  Meer zat er niet in.  Toch een leuke ervaring.
Die werd een beetje getemperd door onze eigen overdrive.  Druk sturend om wind in het zeil te houden verdaagde we onszelf tot ver buiten het vaarwater.  En daar kwamen we in een visnet terecht.  Kleine hapering met grote gevolgen : toen we opdoekten stelden we vast dat we geen schroefwerking meer hadden.  Met veel moeite een klein beetje vooruit.  Niks achteruit. Onderin de Figaro’s zit een klein onderwatervenstertje, waarmee je de kiel en de schroef kan observeren.  We zagen de oorzaak niet direct, maar de schroef bleef dichtgeklapt.
Op zo een moment kan je de zeilkunsten van de 470 nog eens gebruiken.  Keurig kregen we de boot weer thuis, met dank aan de heel lichte wind die het ons niet moeilijk maakte.
Op maandag was het euvel snel opgelost.  De schroef klapt weer als nieuw.